Δεν φτουράνε τα re-union
Σκεφτόμουνα να κάνω ένα "γεννεαλογικό δέντρο", μελών-συγκροτημάτων έτσι όπως το κάνανε οι Rainbow αλλά δεν είμαι ο Blackmore.
1993- το όνομα ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί. Ο Αντώνης θέλει: Απλοί Αναλογικοί. Μπλιάξ.
Λαην απ: Εγώ κιθάρα, Ηρακλής κιθάρα, Αντώνης μπαγκέτες σε μαξιλάρια. Καθόλου λειτουρικό σχήμα.
Στο φροντιστήριο στα Αγγλικά κάνω παρέα με το Στέλιο-Σ το Στέλιο-Α, το Φιλοκτήτη και τη Ρένα-Ι. Η Ρένα-Ι έχει μια ξαδέρφη Ρένα-ΙΙ που έχει μια φίλη Κατερίνα και μαζί με το Στέλιο-Α παίζουμε Άσιμο στην γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο. Αίσχος. Εν τω μεταξύ εγώ έχω αρχίσει να γράφω κάθε βδομάδα από δύο-τρεις κασσέτες με τραγούδια που έβγαιναν λίγο πριν πατηθεί το rec. Αυτές οι κασσέτες ταξίδεψαν. Η τύχη τους αγνοείται. Ο Στέλιος-Σ παίζει κιθάρα και θέλει να μπει σε γκρούπ. Εγώ του λέω για τον Αντώνη που μαθαίνει ντραμς σε μαξιλάρια και ότι ο αδερφός του ο Γιώργος θα τραγουδήσει. Αρχίζουν οι επισκέψεις στο σπίτι του Αντώνη που μένει κέντρο και έχει και τους δίσκους. Καβάντζα. Ωραία τώρα πάμε για πρόβες! Τι όχι; Ποιό μπάσο;
Έρχεται η ώρα του "Μπλε- συν άπειρο". Ο Μιχάλης. Τον πείθει ο Αντώνης να πιάσει το μπάσο. Ο Μιχάλης είναι ένα κουλ άτομο που δεν μιλάει πολύ και όλοι πειράζουν. Όταν αποφασίζουμε να πάμε για πρόβες εγώ δανείζομαι το ταυράκι του Λεβέντη και ο Μιχάλης βρίσκει ένα μπάσο της κακιάς ώρας και δανείζεται από κάποιον άλλο. Αρχίζουν οι πρωινές πρόβες του Σαββάτου 9-11. Green Day, Bad Religion, Exploited, Offspring, Sex Pistols. Έξι μήνες πρόβες για 7 κουκουρουκου κομμάτια σακατεμένα. Αλλά ήταν απίστευτο να παίζεις. Είχα πάθει ζημιά. Κάπου εκεί αποφασίστηκε και το όνομα λίγες μέρες πριν το live. Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. 'Ηταν λέει ο τίτλος ενός δίσκου με νησιώτικα, άλλο ένα κουσούρι του ψηλού από την Αμοργό..
Και όταν ήρθε η ώρα για το live - ιδέα του Αντώνη - να παίξουμε νον-στοπ. Όλα τα τραγούδια σε ένα. Αποτέλεσμα: παίξαμε 20 λεπτά μπορεί και 22. Green Day - FOD, Offspring - Come out and play, Bad Religion - American Jesus, Sex Pistols - Anarchy και Pretty Vacant, άλλο ένα Bad Religion (Best for you νομίζω), Exploited - Army Life και το "κουνελάκι". Πρώτο τραπέζι ο Βασίλης και ο Ηρακλής χτυπιόντουσαν. Οι υπόλοιποι με το βλέμα αχινού περιμένανε πότε θα παίξουμε μεταλ ή σιδηρόπουλο. Φεύγοντας από το "Τρομπόνι" πήρα μαζί μου την αφίσα που είχε ο Τρομπόνης στην είσοδο. Τρόπαιο απ' το πρώτο live. Ήμουνα τόσο "ντοπαρισμένος" από το παίξιμο που δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.
1994- Έχουμε κανα-δυο live ακόμα πριν την πρώτη αποχώρηση. Ο Γιώργος με τον Αντώνη είναι αδέρφια και φυσικά μεταφέρουν τις φασαρίες τους στις πρόβες. Ο Γιώργος του πετάει ότι βρεί: πένες, χαρτιά με στίχους από τα τραγούδια και τελικά το μικρόφωνο. Ο Αντώνης τις μπαγκέτες. Η μια βρήκε την κιθάρα μου. Κάποια στιγμή ο Γιώργος βρίσκει κάτι καλύτερο να κάνει με τη ζωή του και ψαχνόμαστε για τραγουδιστή. Ο Αντώνης θέλει να πιάσω εγώ τα βοκαλς. Συγνώμη ρε φίλε εγώ καλά καλά δεν ξέρω να παίζω κιθάρα. Αλλά ως πρόθυμος ντοματοφάγος είπα να αναλάβω τουλάχιστον στις πρόβες. Εν τω μεταξύ ο διπλωματικός μηχανισμός Αντώνης έχει αναλάβει τα πάμπλικ ριλέησονς και νωρίτερα ο Γιώργος το μάνατζμεντ. Όσο για το σοσιαλάηζινγκ αυτό το ανέλαβε το μαλλί μου. Απαραίτητο αξεσουάρ-μαγνήτης. Αυτό έγινε και ο λόγος που μεταξύ των άλλων ένα βράδυ με πότισαν ρακές, παραπάτησα και έπεσα πάνω στο τραπέζι με τα πιάτα.. Βιλαρίμπα
Αφού έφυγε ο Γιώργος καθήκοντα μάνατζερ αναλαμβάνει ο Αντώνης που τρέχει σε διάφορους τζουτζέδες της αρπαχτής να μας κλείσει να παίξουμε. Τόσο τυφλοί και παθιασμένοι ήμασταν εμείς που παίζαμε και αυτοί που ερχόντουσαν να μας δούνε που γέμιζαν οι τσέπες των τζουτζέδων. Τραγουδιστής τελικά ανέλαβε ο Σπόγγος πριν αρχίσω να βγαίνω στα live. Οι προσθήκες ευπρόσδεκτες. Αποχώρηση δεύτερη: φεύγει ο Στέλιος-Σ και πάει ο Σπόγγος στην κιθάρα και εγώ στα βοκαλς. Η μαλακία που έφυγε ο Στέλιος-Σ ήταν δική μου. Μετά από λίγο έφυγε και ο φιλοξενούμενος Σπόγγος και μέιναμε οι τρεις μας: εγώ, ο Αντώνης και το παιδί που κάνει παρέα με το συγκρότημα.
1995- Σε αυτό το διάστημα 94-95 αρχίζουν και μπαινοβγαίνουν στις πρόβες μας διάφορα άτομα πολλές φορές για να αναλάβουν τα όργανα και να παίξουν, το ίδιο και στα live. Πρέπει να παίξαμε στο Κούλε, στο Κηποθέατρο και στο Πανεπιστήμιο. Στο Πανεπιστήμιο θυμάμαι έναν τύπο λιώμα που ανέβαινε μετά από κάθε κομμάτι και έλεγε τα δικά του. Σε κάποια φάση έμπλεξε τα μπούτια του στα καλώδια της κιθάρας μου, σαβουριάστηκε και έσκισε το φρύδι του. Αρχηγάρα.
1996- Όποιος ανακατεύεται με το γκρουπ γίνεται παρέα. Τα 100-150 άτομα που είμαστε γνωριζόμαστε καλά, παραγνωριζόμαστε και τα ξεκατινιάσματα δεν αργούν να έρθουν. Πάντως όλοι γνωρίζουν ότι αν έρθουν θα περάσουν καλά, οπότε δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε παρατράγουδα. Αν εξαιρέσεις την Κατερίνα που είπαμε και πιο πάνω και κανα-δυο ακόμα περιπτώσεις δεν έχουμε χάσει το feeling μας. Μεγάλο φυτό η Κατερίνα.
1997- Μεγάλο φυτό η Κατερίνα.
Το 1998 παίξαμε τελευταία φορά στο Route66 (πρώην Τάσος στη Χάνδακος). Playlist δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά είχε: The Cure - Killing an Arab, Sex Pistols - Problem και 17, Dead Kennedys - Too drunk, Bad Religion, Last Drive και σια. Είχαμε κάπως μεγαλώσει. Παίξαμε και δικά μας: Το τείχος του Βερολίνου έπεσε πάνω στο πόδι μου και Το ξύλο που έπαιζα μόνος μου. Μετά από 5 χρόνια live είχαμε 2-3 δικά μας τραγούδια. Το "κουνελάκι" δεν πιάνει, ήταν διασκευή. Μας έδωσε και ο Θόδωρας μια μπύρα.
Πότε είχαμε ξαναπιεί μπύρα; Στο "Μύλο". Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα αυτός ο πέτσακας. "ΑνοίγΟμε. Σας περιμένΟμε" έγραφε η αφίσα του όταν άνοιξε το μαγαζί του πρώην σκυλο-κολλάδικο πίσω από τον ΟΤΕ. Μπύρα και πούρο που κέρασε κάποιος από τους γνωστούς μας. Αυτά που βρωμάνε. Μόνο τέτοια κάπνιζε.
Από κει και πέρα έχω δύο σποραδικές εφόδους σε συναλίες φίλων όπου έπαιξα Το ξύλο μόνος μου. Το ξύλο μου άρεσε να το παίζω μόνος.
Για φινάλε θα ήθελα να γράψω κάτι σχετικό: Τα απομνημονεύματα είναι για αυτούς που ζουν με το παρελθόν. Τα ριγιούνιον είναι για αυτούς που θέλουν να ξαναζήσουν το παρελθόν.
Και κάτι βαθύ: Η Γαλήνη είχε το καλύτερο και δεν καταδέχτηκε το ριγιούνιον
Σκεφτόμουνα να κάνω ένα "γεννεαλογικό δέντρο", μελών-συγκροτημάτων έτσι όπως το κάνανε οι Rainbow αλλά δεν είμαι ο Blackmore.
1993- το όνομα ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί. Ο Αντώνης θέλει: Απλοί Αναλογικοί. Μπλιάξ.
Λαην απ: Εγώ κιθάρα, Ηρακλής κιθάρα, Αντώνης μπαγκέτες σε μαξιλάρια. Καθόλου λειτουρικό σχήμα.
Στο φροντιστήριο στα Αγγλικά κάνω παρέα με το Στέλιο-Σ το Στέλιο-Α, το Φιλοκτήτη και τη Ρένα-Ι. Η Ρένα-Ι έχει μια ξαδέρφη Ρένα-ΙΙ που έχει μια φίλη Κατερίνα και μαζί με το Στέλιο-Α παίζουμε Άσιμο στην γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο. Αίσχος. Εν τω μεταξύ εγώ έχω αρχίσει να γράφω κάθε βδομάδα από δύο-τρεις κασσέτες με τραγούδια που έβγαιναν λίγο πριν πατηθεί το rec. Αυτές οι κασσέτες ταξίδεψαν. Η τύχη τους αγνοείται. Ο Στέλιος-Σ παίζει κιθάρα και θέλει να μπει σε γκρούπ. Εγώ του λέω για τον Αντώνη που μαθαίνει ντραμς σε μαξιλάρια και ότι ο αδερφός του ο Γιώργος θα τραγουδήσει. Αρχίζουν οι επισκέψεις στο σπίτι του Αντώνη που μένει κέντρο και έχει και τους δίσκους. Καβάντζα. Ωραία τώρα πάμε για πρόβες! Τι όχι; Ποιό μπάσο;
Έρχεται η ώρα του "Μπλε- συν άπειρο". Ο Μιχάλης. Τον πείθει ο Αντώνης να πιάσει το μπάσο. Ο Μιχάλης είναι ένα κουλ άτομο που δεν μιλάει πολύ και όλοι πειράζουν. Όταν αποφασίζουμε να πάμε για πρόβες εγώ δανείζομαι το ταυράκι του Λεβέντη και ο Μιχάλης βρίσκει ένα μπάσο της κακιάς ώρας και δανείζεται από κάποιον άλλο. Αρχίζουν οι πρωινές πρόβες του Σαββάτου 9-11. Green Day, Bad Religion, Exploited, Offspring, Sex Pistols. Έξι μήνες πρόβες για 7 κουκουρουκου κομμάτια σακατεμένα. Αλλά ήταν απίστευτο να παίζεις. Είχα πάθει ζημιά. Κάπου εκεί αποφασίστηκε και το όνομα λίγες μέρες πριν το live. Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. 'Ηταν λέει ο τίτλος ενός δίσκου με νησιώτικα, άλλο ένα κουσούρι του ψηλού από την Αμοργό..
Και όταν ήρθε η ώρα για το live - ιδέα του Αντώνη - να παίξουμε νον-στοπ. Όλα τα τραγούδια σε ένα. Αποτέλεσμα: παίξαμε 20 λεπτά μπορεί και 22. Green Day - FOD, Offspring - Come out and play, Bad Religion - American Jesus, Sex Pistols - Anarchy και Pretty Vacant, άλλο ένα Bad Religion (Best for you νομίζω), Exploited - Army Life και το "κουνελάκι". Πρώτο τραπέζι ο Βασίλης και ο Ηρακλής χτυπιόντουσαν. Οι υπόλοιποι με το βλέμα αχινού περιμένανε πότε θα παίξουμε μεταλ ή σιδηρόπουλο. Φεύγοντας από το "Τρομπόνι" πήρα μαζί μου την αφίσα που είχε ο Τρομπόνης στην είσοδο. Τρόπαιο απ' το πρώτο live. Ήμουνα τόσο "ντοπαρισμένος" από το παίξιμο που δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.
1994- Έχουμε κανα-δυο live ακόμα πριν την πρώτη αποχώρηση. Ο Γιώργος με τον Αντώνη είναι αδέρφια και φυσικά μεταφέρουν τις φασαρίες τους στις πρόβες. Ο Γιώργος του πετάει ότι βρεί: πένες, χαρτιά με στίχους από τα τραγούδια και τελικά το μικρόφωνο. Ο Αντώνης τις μπαγκέτες. Η μια βρήκε την κιθάρα μου. Κάποια στιγμή ο Γιώργος βρίσκει κάτι καλύτερο να κάνει με τη ζωή του και ψαχνόμαστε για τραγουδιστή. Ο Αντώνης θέλει να πιάσω εγώ τα βοκαλς. Συγνώμη ρε φίλε εγώ καλά καλά δεν ξέρω να παίζω κιθάρα. Αλλά ως πρόθυμος ντοματοφάγος είπα να αναλάβω τουλάχιστον στις πρόβες. Εν τω μεταξύ ο διπλωματικός μηχανισμός Αντώνης έχει αναλάβει τα πάμπλικ ριλέησονς και νωρίτερα ο Γιώργος το μάνατζμεντ. Όσο για το σοσιαλάηζινγκ αυτό το ανέλαβε το μαλλί μου. Απαραίτητο αξεσουάρ-μαγνήτης. Αυτό έγινε και ο λόγος που μεταξύ των άλλων ένα βράδυ με πότισαν ρακές, παραπάτησα και έπεσα πάνω στο τραπέζι με τα πιάτα.. Βιλαρίμπα
Αφού έφυγε ο Γιώργος καθήκοντα μάνατζερ αναλαμβάνει ο Αντώνης που τρέχει σε διάφορους τζουτζέδες της αρπαχτής να μας κλείσει να παίξουμε. Τόσο τυφλοί και παθιασμένοι ήμασταν εμείς που παίζαμε και αυτοί που ερχόντουσαν να μας δούνε που γέμιζαν οι τσέπες των τζουτζέδων. Τραγουδιστής τελικά ανέλαβε ο Σπόγγος πριν αρχίσω να βγαίνω στα live. Οι προσθήκες ευπρόσδεκτες. Αποχώρηση δεύτερη: φεύγει ο Στέλιος-Σ και πάει ο Σπόγγος στην κιθάρα και εγώ στα βοκαλς. Η μαλακία που έφυγε ο Στέλιος-Σ ήταν δική μου. Μετά από λίγο έφυγε και ο φιλοξενούμενος Σπόγγος και μέιναμε οι τρεις μας: εγώ, ο Αντώνης και το παιδί που κάνει παρέα με το συγκρότημα.
1995- Σε αυτό το διάστημα 94-95 αρχίζουν και μπαινοβγαίνουν στις πρόβες μας διάφορα άτομα πολλές φορές για να αναλάβουν τα όργανα και να παίξουν, το ίδιο και στα live. Πρέπει να παίξαμε στο Κούλε, στο Κηποθέατρο και στο Πανεπιστήμιο. Στο Πανεπιστήμιο θυμάμαι έναν τύπο λιώμα που ανέβαινε μετά από κάθε κομμάτι και έλεγε τα δικά του. Σε κάποια φάση έμπλεξε τα μπούτια του στα καλώδια της κιθάρας μου, σαβουριάστηκε και έσκισε το φρύδι του. Αρχηγάρα.
1996- Όποιος ανακατεύεται με το γκρουπ γίνεται παρέα. Τα 100-150 άτομα που είμαστε γνωριζόμαστε καλά, παραγνωριζόμαστε και τα ξεκατινιάσματα δεν αργούν να έρθουν. Πάντως όλοι γνωρίζουν ότι αν έρθουν θα περάσουν καλά, οπότε δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε παρατράγουδα. Αν εξαιρέσεις την Κατερίνα που είπαμε και πιο πάνω και κανα-δυο ακόμα περιπτώσεις δεν έχουμε χάσει το feeling μας. Μεγάλο φυτό η Κατερίνα.
1997- Μεγάλο φυτό η Κατερίνα.
Το 1998 παίξαμε τελευταία φορά στο Route66 (πρώην Τάσος στη Χάνδακος). Playlist δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά είχε: The Cure - Killing an Arab, Sex Pistols - Problem και 17, Dead Kennedys - Too drunk, Bad Religion, Last Drive και σια. Είχαμε κάπως μεγαλώσει. Παίξαμε και δικά μας: Το τείχος του Βερολίνου έπεσε πάνω στο πόδι μου και Το ξύλο που έπαιζα μόνος μου. Μετά από 5 χρόνια live είχαμε 2-3 δικά μας τραγούδια. Το "κουνελάκι" δεν πιάνει, ήταν διασκευή. Μας έδωσε και ο Θόδωρας μια μπύρα.
Από κει και πέρα έχω δύο σποραδικές εφόδους σε συναλίες φίλων όπου έπαιξα Το ξύλο μόνος μου. Το ξύλο μου άρεσε να το παίζω μόνος.
Για φινάλε θα ήθελα να γράψω κάτι σχετικό: Τα απομνημονεύματα είναι για αυτούς που ζουν με το παρελθόν. Τα ριγιούνιον είναι για αυτούς που θέλουν να ξαναζήσουν το παρελθόν.
Και κάτι βαθύ: Η Γαλήνη είχε το καλύτερο και δεν καταδέχτηκε το ριγιούνιον
